Na maanden van spanningen , bloedingen , heel veel spoedeisende hulp bezoekjes en opnames was het zover.
Eerst maakte ik nog grapjes. Er viel iemand die naast me zat van haar kruk. Het leek wel een slapstick We lachten. Ik hield me groot. Ik kon niet weg dus hield ik me sterk en lachte mijn emoties weg. Zelfs in deze situatie , in de o.k. met de proffesoren , specialisten en leergierigen om me heen. Ik probeer er heel nuchter in te blijven , zoals ik al die maanden heb gedaan.
Overleg. De laatste onderzoekjes. Nog één keer goed met de echo kijken en niets proberen te raken met het inbrengen van de katheter … ik werd ineens bang en voelde me kwetsbaar en bewust van mijn omgeving. Alsof alles ineens helder werd.Ik kan niet weg. Het werd me teveel. Mensen die niet perse in de operatieruimte moesten zijn werden weggestuurd.
Ineens drong het echt tot me door. This is It.
Het laatste wat ik nog weet is dat ik overvallen werd door inmense angst. Angst dat ik mijn man en zoon nooit meer zou gaan zien. Ik keek naar mijn man , Hij had een chirurgenpakkie aan , muts en mondkap en zat op een stoeltje langs de kant. Ik hoorde mezelf een soort oerkreet uitslaan en snikken. Intens verdriet zoals ik dat nog nooit gevoel heb. Een sneltrein aan gedachten gaan door mijn hoofd. Totale Paniek overvalt me. “Attentie” “Centraal” we beginnen Nu! Een serieuse toon. Iemand had zn hand op mn schouder ,ik kreeg een kapje op , rustig maar zei een bemoedigende stem en weg was ik.
Bliep.Tuut.Bliep.Tuut. Het geluid werd duidelijker. Monitoren… Geroezemoes… Ik zie vaag iets om me heen. Het is de I.C. Ik heb het dus gered! Ik ben zo moe ik kan nauwelijks mn ogen openhouden , maar ik ben er. Met mijn dochter gaat het goed zeggen ze. Gelukkig! Michael komt erbij.
Mijn bloeddruk is extreem laag. Ik voel me niet goed. Heel slap en zo moe. Ik heb een aantal transfusies gehad.Ze maken zich wat zorgen en praten met Michael.”Het zou het beste voor haar zijn als Chloë bij haar ligt” Dat kan niet. Ze ligt op de NICU. Om te monitoren. Het gaat goed maar omdat ze maar 35.4w is houden ze haar de eerste 48 uur daar in de gaten. “Ik ga even iets bespreken , ik kom zo terug” zegt Michael en hij verlaat de ruimte.
Niet te geloven Michael komt terug met een couveuse voor zich uit , ik zie haar. Letterlijk haar. Een klein bolletje met een enorme bos donker haar. Ik kon gewoon niet geloven dat het onze dochter was…We hadden het overleefd 💞 Ze legde haar bij mij , een wirwar van snoeren maar dat gevoel ❤️ Onbeschrijfelijk. Mijn bloeddruk ging inderdaad omhoog. Mn kleur keerde weer wat terug.
Tijdens de operatie is mijn baarmoeder verwijderd en een stuk van mn blaas. Dat alle voorzorgen , het bloed wat klaar had gestaan , het plasma de zorgvuldige planning en overleg tussen de professoren nodig was geweest bleek nog eens vele weken later , tijdens het nagesprek.
Toen ze mijn buik hadden geopend was mijn baarmoeder gerupteerd , de placenta was door de baarmoeder heen gegroeid. Ze hadden wel verwacht dat de baarmoederwand dun zou zijn maar zo dun dus niet. Ze vertelden me hoeveel geluk 🍀 ik had gehad , dat ik thuis geen actieve weeën had gekregen. Als dat het geval was geweest dan had mijn verhaal er nu heel anders uitgezien. En had ik het niet zelf kunnen vertellen. Mijn maag knijpt zich nog samen aan die gedachtte terwijl ik dit type.
Tijdens het uitzoeken van de foto’s voor de blog kwamen we ook andere beelden tegen. Heel confronterend. Moeilijk om dat zelf onder ogen te zien.
En nu wordt ze alweer 2 ons kleine wondertje. Het tweede cadeautje dat we niet cadeau hebben gekregen 💝
