De geboorte van Chloë

Het is heel moeilijk voor mij om terug te gaan naar die dag. Maar ik ga het toch proberen. Wat voor anderen gewoon de mooiste dag van je leven is ligt voor ons iets gecompliceerder.

Jij maakt alles goed, Chloë. Je bent het waard en wat ben ik blij en dankbaar dat ik jou moeder mag zijn !

12 September 2019 op een warme zomerdag..

Het is zover, de bevallingsdag. Deze datum stond al enig tijd vast. Er is een uitgebreid team van knappe koppen samengesteld en dit was de dag dat iedereen beschikbaar zou zijn. Zo is bepaald waneer jij geboren wordt. De natuurlijke kalender zei 13 oktober. De knappe koppen kalender zei 12 September. Dit vanwege de placenta Previa met verdenking op Accreta. Er zijn meerdere echo beelden waarover ze zich zorgen maken of de placenta wel loskomt. Daarbij is alles omringt door kluwen bloedvaten wat het lastig maakt om er op een veilige manier bij te komen. Daar hebben zich de laatste tijd meerdere professoren over gebogen.

Om een idee te krijgen wat accreta / percreta is

Wie die knappe koppen zijn? Het vaste team bestaat uit een professor in de gyneacologie en haar even zo slimme side-kick. Dit duo houd zich bezig met zeer gecompliceerde zwangerschappen. Dan hebben we nog mijn endometriose specialist en hij vormt voor nu een duo met het hoofd van de urologie. Daarnaast hebben we nog het hoofd van de pijnpoli die de anesthesie doet en een hele rits andere mensen en dan nog een club die standby staat. Er zijn zo’n 30 mensen in de ruimte het is een hele grote O.K. met t nieuwste van t nieuwste wordt mij verteld. Iedereen is “excited” en er klinkt heel veel geroezemoes om mij heen. Ik vermoed dat dit een interessante studie casus is. Ik staar naar het plafond waar een ingebouwd scanapparaat inzit. Cool! … maar op dit moment gaan er hele andere dingen door mij heen. Deze dag voelt als voor mij als Judgement day.

Al die tijd heb ik de angst weg kunnen stoppen onder ’t mom : niet aan denken je kunt er toch niets mee behalve dat ’t extra stress geeft, wat niet goed is voor de baby. Ik dacht alleen maar aan t zo lang mogelijk volhouden zonder bloedingen. Tot week 22/23 van deze zwangerschap had ik bloedverlies en zaten we gemiddeld 3-4 x per week op de SEH. Iedere nieuwe bloeding moest ik me melden en werd er gecheckt of de baby OK was en werden er inwendige echo’s gemaakt.

Ik moest heel voorzichtig doen niet tillen, geen sex, niet zwemmen niet teveel inspanning. Het was een ontzettend stressvolle tijd al zonder aan de bevalling te denken. Daarbij de mega pijnen (blaaspijnen veroorzaakt door endometriose). En nu is het dan zover…

Mensen zeiden na de bevalling van Quinten vaak hoe erg ze het vonden dat ik van de bevalling niets heb meegekregen. Om eerlijk te zijn heb ik dat nooit zo bekeken. Ik heb altijd kinderen gewild maar al kwamen ze met de ooievaar. (Dat zou nog eens makkelijk geweest zijn) . Het ging mij om het eindresultaat ; ).

Nu we t over ooievaars hebben ..raar maar waar. In Loosdrecht en omgeving was dit jaar een invasie aan ooievaars. Dat is vast een voorbode geweest maar ik dwaal af…Terug naar de bevalling.

Van tevoren dacht ik me er gewoon aan over te geven. Heel stoer. Het team had ’n plan. Ik vertrouwde deze mensen. Alles was tot in detail uitgedacht en met mij besproken in de weken ervoor. Ik was namelijk een “Tell it like it is” type. Een nuchter persoon. En dus was me in geuren en kleuren en vooral harde realiteit een beeld geschetst wat ik kon verwachten. Dit is ook een reden dat ik eigenlijk opgelucht was dat ik onder narcose mocht bevallen in plaats van de ruggenprik. Stel dat ’t ineens mis gaat en ze je dan alsnog in slaap brengen. Ik moest er persoonlijk niet aan denken! Het hele idee dat je wakker bent en geen pijn voelt maar wel merkt dat ze je opereren… No thanx. Dat is niets voor mij. Ik heb ooit n keer n bultje weg laten halen onder plaatselijke verdoving en raakte daarna helemaal overstuur. Had nog liever op een theedoek gebeten en het leed ondergaan. Wat n eng gevoel.

Terug naar de O.K. Iemand naast me die slangetjes in me prikt valt van haar stoel wat voor hilariteit zorgt. Ook bij mij. Ik vind t om te gieren. Lig je dan doodop van de zenuwen gebeurd er zoiets. Het is sowieso een rare dag. De anesthesist heeft zn arm in n mitella hij heeft een spier gescheurd maar wilde er toch graag zelf bijzijn. Iemand anders doet dus de uitvoering maar ik ben blij dat hij er bij is. Vertrouwde gezichten zijn nu fijn helemaal als je een klik met mensen hebt. Er wordt nog n laatste echo gemaakt voor de defintieve bepaling tot hoever de incissie moet komen. Zij kijken technisch ik kijk nog even naar t leven in mijn buik. Daarna moet er een katheter geplaatst worden, dat doen ze terwijl ik nog wakker ben. Ik zie er ontzettend tegenop want dat is mijn zwakke plek. Om mij heen worden er nog checklists afgeroepen. bloed voor de moeder aanwezig? Bloed voor de baby aanwezig? Is de radioloog standby etc. etc. Overal wordt bevestigend op geantwoord.

Dan dus de katheter waar ik al bang voor ben gebeurd. Helse pijn en ik scheld. De anesthesist vraagt wat ik zei. Ik zeg dat ik dat niet hardop durf te herhalen. We lachen erom. Ik kijk nog ff opzij naar m’n man. Hij gaat zich zo over onze baby ontfermen. Hij ziet er ook bloednerveus uit. Ineens krijg ik het te kwaad. De angst neemt ’t over en komt ineens zoooo kneiterhard binnen. Ik ben bang! Ik wil dit niet! Straks wordt ik niet meer wakker! Misschien is dit wel de laatste keer dat ik mijn grote liefde zie. misschien zie ik mijn zoon niet meer, heeft mijn alles straks geen moeder meer! Wie gaan er dan voor hem zorgen? Misschien krijg ik dit kindje wat nu nog in m’n buik zit wel helemaal nooit te zien.

Er is geen weg terug. De baby moet eruit en ’n andere weg is er niet. Het is niet alsof ik me zo kan losrukken en weglopen of zo. Ik voel dat ik in paniek raak. Oerkreten verlaten plotseling mijn mond. Ik weet niet waar ’t vandaan komt maar ik heb er geen controle meer op. Ik schreeuw het uit. Ik huil hysterisch met m’n hele zijn. Mijn hand wordt gepakt mn wang geaaid De anesthesist geeft snel aan dat ze nu moeten gaan beginnen. Ik krijg direct n kapje op en mn gedachten zakken weg.

Ik open mn ogen. Ik hoor overal gepiep van machines. Ik lig op de intensive care. Ik leef!!!! Een stem in de verte zegt doe maar rustig aan. Ik vraag; mijn dochter? Je man is bij jullie dochter. Alles gaat goed met haar. Ik ben gerustgesteld.

Ik voel me superslap en heb moeite om wakker te blijven. Ik zak steeds weg. Er wordt me verteld dat ik aardig wat bloed heb verloren en ik krijg een transfusie, ik heb er al n paar gehad zegt de verpleegster Niet alleen de baby is eruit gehaald, mn baarmoeder ook. En een stukje van mn blaas. Eindelijk van de pijnlijke endometriose haard verlost (hoop ik).
Op dit moment zie ik van deze dingen alleen de mogelijke voordelen.

Ze opperen of de baby niet naar mij kan. Helaas dat zit er niet in. Ze ligt op de NEO en daar zijn ze uiteraard super voorzichtig. Nooit geschoten is altijd mis dacht mijn man en is het toch gaan vragen.

Enige tijd later komt er iets aan. kijk eens! zeggen ze. In de verte zie ik m’n man aankomen hij loopt achter een klein bakje op wielen. Mijn dochter! Wow wat is ze mooi! Wat een prachtig ontzettend klein inimini meisje met een megabos donker haar wordt daar binnengebracht. wow!

Ze hebben een hele grote uitzondering gemaakt, ook omdat Chloë het ondanks de randprematuriteit ’t heel goed doet. Ze heeft wel ’n laag bloedsuikergehalte. Ze denken dat mijn lichaam baat zal hebben bij het contact met mijn baby, dat dan de melkgift snel op gang komt. Ik krijg haar op mn borst gelegd skin to skin dit is ook goed voor haar. Ik gloei van binnen dit is werkelijk waar het allermooiste gevoel dat er bestaat. En m’n bloedwaardes stabiliseren! Echt de wonderen der natuur. Chloë ligt ontzettend tevreden tegen me aan. De neo zuster houd ’t in de gaten en is ook blij dat het Chloë zichtbaar goed doet. Wat een heerlijk relaxt volmaakt meisje.

En zoveel liefde giert er door mijn lijf! Op dit moment ben ik ondanks de pijn en alle snoeren het gelukkigste wat oudere meisje op aarde! Ik ben zo verliefd op ons kleine meisje en ontzettend dankbaar voor ons gezin. Wat een rijkdom! Wel heeft ’t hele gebeuren niet alleen lichamelijke maar ook mentaal diepe littekens achtergelaten. Achteraf besef je pas goed wat er allemaal gebeurd is en hoeveel geluk we hebben gehad. Daar wordt aan gewerkt. Maar dat is een verhaal voor een andere keer.

Liefs , Carolina

Geef een reactie