de 10e week gaat het mis, ik verlies plotseling bloed. Huilend vertrekken we naar de SEH in Amsterdam. Ik ging er echt vanuit dat ik ’n miskraam had. Gelukkig bleek ’t kindje in orde te zijn. Maar ’t bloedverlies is natuurlijk geen goed teken. Ik wordt naar huis gestuurd met ’n voor nu is alles goed maar dat geeft geen garanties op ’t verdere verloop. Het is immers nog vroeg in de zwangerschap.
Een halve week later stap ik in de auto van de Judo van Quinten. Er overvalt me ineens tijdens ’t rijden een reeks van krampen. Voor wie ooit galstenen heeft gehad: net koliekpijnen. Ik kan me bijna niet recht houden. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik kies ervoor om toch luid pijn weg puffend door te rijden naar huis. Na ’n telefoontje worden we verzocht naar de SEH te komen. Ik wordt opgenomen voor verder onderzoek. Uiteindelijk verblijf ik ’n week in het ziekenhuis. De problemen zijn afkomstig van m’n blaas. Mijn endometriose in m’n blaas speelt op. Ik krijg een katheter en ook een om thuis te katheteriseren. Daarbij heb ik n infectie opgelopen. Later zal blijken dat de katheter tegen de endometriose haard geprikt is en dat de problemen zo heeft verergerd.
Een hele nare tijd breekt aan. Ik heb zoveel bloedverlies gehad. Ik heb weer een placta previa zwangerschap. Ook zijn ze bang dat er vergroeing aan de oude littekens plaats vind. Tot de 23 week van de zwangerschap zaten we iedere week wel 3-4 keer op de SEH. Bij iedere nieuwe bloeding moest ik me melden en werd er n echo gemaakt. Ook is er een MRI gemaakt
Vanwege de pijn van de blaas had ik hele zware pijnstilling gekregen waardoor autorijden geen optie meer was. Ik was voor vanalles afhankelijk van anderen en mocht vanwege het bloedverlies en de risico’s op een vroeggeboorte sowieso niet veel meer. Mijn man had net ’n nieuwe baan met heel veel verantwoordelijkheden en was nu ook nog mijn mantelzorger. Hij deed alles in huis en zorgde dat Quinten overal heen gebracht werd.
We zouden voor t eerst in 4 jaar met vakantie gaan , met de auto naar Spanje. Op de heen en terugweg verblijf bij Disney. We hadden ’t helemaal geregeld. Michael’s verjaardag op de heenweg in Disney vieren en de mijne op de terugweg. We waren superenthousiast. Hadden Quinten ook helemaal gek gemaakt met alles wat we zouden gaan doen. De hondjes konden bij Michael’s ouders. Helaas moesten we alles cancelen. Het was niet verantwoord om te gaan.
Quinten oefent alvast
Met 23 weken stopte het bloeden opeens. Gelukkig en hoe bizar exact voor de tijd dat ze hadden gezegd dat er opname zou volgen bij bloedingen. Eerst zijn we nog extreem voorzichtig ik bouw ook langzaam de pijnmedicatie af en dat gaat gelukkig goed. Na ’n paar weken gaan we toch ook op pad het is zomer en t strand lonkt. Even eruit zegt Michael en dat is heerlijk! Al blijft wel steeds de angst dat er iets gebeurd en we niet op tijd bij het ziekenhuis kunnen zijn. We blijven ook op max 45 minuten van Amsterdam en checken waar de dichtstbijzijnde ziekenhuizen zijn. Het is wel fijn om er even uit te zijn en te genieten met onze zoon die ook heel wat in heeft moeten leveren. Ook pakken we geregeld onze boot al wordt het steeds moeilijker voor mij om mezelf er in en uit te takelen met die enorme buik.
In de week van de geplande bevalling mag ik me de dagen ervoor melden voor longrijpers. Dat gaat middels injecties en zorgt er hopelijk voor dat onze dochter na de geboorte geen ademhalingsmoeilijkheden heeft.
En dan is het zover ik pak m’n tassen. Een voor de baby vol met ziplock zakjes met een sharpie voorzien van maat en doel. (eerste pakje etc).
Dan merk je dat je veel tijd om handen had. Ik heb alles tot in de detail gecoverd. Het is bijna lachwekkend (bijna voor mij, voor anderen hilarisch).
Ik heb voor Quinten leuke kaarten gekocht zodat ik hem vanuit ’t ziekenhuis iedere dag n kaart kan geven met een persoonlijk berichtje. Hij zal niet steeds meekomen. Dat wil ik ook niet. Aan ’t begin zal het geen florisant gezicht zijn. Ik weet ’t niet. Hij heeft al zoveel van dichtbij meegemaakt. Teveel eigenlijk. Ik heb ook berichten op mijn telefoon achtergelaten voor ’t geval er iets mis mocht gaan. Brieven aan Quinten. Brieven aan Michael en aan onze nog ongeboren dochter. Het geeft mij een vorm van rust in deze tijd waarin ik nergens controle over heb. Dit kan ik wel regelen. Ik moet iets doen.
Op naar het grote avontuur! Ik ben er denk ik klaar voor.