De volgende dag werd mijn katheter verwijderd en werd ik ook overgebracht naar Woerden. Het was een emotioneel afscheid toch raar als je ergens zoveel weken hebt doorgebracht. De verpleegster die me verzorgde drukte de ambulancebroeders op t hart om goed voor me te zorgen zo lief.
Ik kon niet wachten om naar mijn zoon te gaan. Ik werd op de brancard het ziekenhuis in gereden en het viel me gelijk op hoe licht en ruim de hal was. Ik ging naar mijn kamer nou dat was een “jawdropper” ik kreeg een heuze suite met eigen badkamer , magnetron , koffiehoek met kannen thee , koffie. Ik was aangenaam verrast dit had ik totaal niet verwacht maar het was na al die weken van ellende zo’n warm bad om hierin te kunnen herstellen. Er waren ook hele lieve superzorgzame verpleegsters die echt n stap extra deden om je op je gemak te stellen. Mijn man mocht ook hier bij mij blijven slapen en dat was heel fijn.
Ik kon met mn bed naar de kinderafdeling gereden worden en daar lag hij dan , ons kleine wondertje. Quinten lag in een open couveuze. Het was er erg ruim en mijn bed pastte met gemak naast zijn “bedje”. Helaas hield ik t door de morfine die ik nog kreeg maar kort vol , dan werd ik superduizelig en zakte weg. Maar de bezoekjes waren zo waardevol en kracht gevend. Ik genoot zo van het samenzijn met mijn zoontje. Tussendoor ging Michael hem verzorgen. Flesjes geven en het eerste badje. Enkele dagen later zagen we een kindje moederziel alleen in de couveuze gebracht worden door het ambulancepersoneel. Zijn ouders kwamen door complicaties ook later vanuit een ander ziekenhuis. Toen realiseerde ik me de heftigheid pas echt. En kwam t schuldgevoel en t verdriet dat ik zo egoïstisch was geweest om Michael te vragen bij mij te blijven die eerste nacht na de bevalling. Zo is Quinten dus ook weggebracht , helemaal in zn uppie. Zo’n klein weerloos humpie ze hebben geen kleren aan , alleen een luiertje in de couveuze.
Het verblijf in Woerden ging met ups en downs , al gauw kregen we nieuws dat Quinten bij ons op de kamer mocht. Wat waren we blij , eindelijk bij elkaar als een echt gezinnetje. Omdat t bijna kerst was maakten we leuke foto’s voor op de kerstkaart en genoten van dat kleine mannetje. Ook bij randprematuren kunnen dingen snel omslaan daar kwamen we gauw achter. Hij kreeg zn flesje niet leeg en moest een sonde , hij moest direct terug naar de kinderafdeling om gemonitord te worden. Hij ging wel van de afdeling met alle toeters en bellen af en kwam op een rustige kamer met een jongens tweeling. We probeerden ondanks de teleurstelling ook hier vooral van hem te genieten.
Ik weet nog dat mijn ouders op bezoek kwamen , ik had Quinten vast en gaf m aan mn moeder. Mn vader type ruwe bolster blanke pit flipte helemaal. “Leg m terug” “Dat mag niet hoor hij is nog zo klein”. Dat slangetje in zn neus hielp ook niet bij de aanblik natuurlijk. Mijn vader was er echt van overtuigd dat hij in t bedje hoorde en je m nog niet mocht pakken.Hij keek angstvallig naar de deur, alsof er ieder moment verpleging binnen zou komen om ons op mn vingers te tikken ofzo. Ik vergeet t echt nooit meer. Het was voor mijn ouders het eerste kleinkind aangezien ik enigkind ben. Quinten werd hun alles in de korte tijd die ze nog zouden hebben.
liefs,
Carolina