Het sneeuwde die dag kleine vlokjes vielen langs t raam naar beneden. Nederland was veranderd in winterwonderland en zoals gebruikelijk zette dat het verkeer op zn kop. De ANWB riep mensen op om alleen de weg op te gaan waneer dat absoluut noodzakelijk was. Of mijn bevalling vandaag plaats zou vinden was dus nog even onzeker. Een traumapatient gaat uiteraard voor dus de vraag was of er een O.k. vrij zou zijn met het verhoogde risico op verkeersongelukken.
Michael en moeder kwamen daarom al heel vroeg sochtends , iets na 06.00 uur. Omdat ik zelf onder narcose zou gaan en dus de geboorte niet bewust zou meemaken hadden we duidelijke afspraken gemaakt. Alleen Michael zou ons kindje zien voor ik hem zelf kon bezoeken. Mijn moeder en mn schoonmoeder die later kwam wachten samen in n wachtruimte tot het zover zou zijn.
Alles was voorbereid op diverse mogelijke scenario’s er stond genoeg bloed klaar omdat de verwachting was dat ik heel veel bloedverlies zou hebben vanwege de placenta previa icm met een bloedstollingsafwijking. Ik kreeg van tevoren ook bloedstollingsmedicatie.
In de o.k waren heel veel specialisten aanwezig de proffesor gyneacoloog , nog een gyneacoloog , een interventie radioloog, een oncologie gyneacoloog, proffesor van de pijnpoli , de kinderarts. In totaal 13 specialisten en dan nog gevolg. Een van de artsen was heel lief en probeerde me moed in te spreken deze zorgde er echt voor dat ik op mn gemak was. Mn man mocht bij de geboorte blijven en zou ons kind na de geboorte naar de kinderafdeling begeleiden.
Ik werd wakker in de uitslaapkamer met mega pijn. Mijn baarmoeder bleek voor 95% gekanteld te hebben gezeten. Onze zoon zat echt in een zak voor mij uit zeg maar het was n ongelofelijk geluk dat de bloedtoevoer niet was afgesloten. Mijn baarmoeder zat vergroeid met mn bekken werd me verteld het was een van de al niet de meest complexe situatie die ze tot dat moment hadden gezien. Er was ook een hele grote meevaller ik had geheel tegen de verwachting in weinig bloedverlies gehad en dus was er geen transfusie nodig geweest.
Ik had een gezonde zoon! dat was natuurlijk het allerbelangrijkste Ik werd toen ik n beetje bij zinnen was naar de kinderafdeling gebracht en daar was hij dan , Quinten Dominic Guntenaar. Ze legden hem bij mij en ik werd overvallen door het mooiste gevoel ooit , ik was mama van dit kleine perfecte minimensje.
Quinten moest gemonitord worden vanwege al die morfine die ik had ontvangen in de weken voor de bevalling daarom moest hij op de kinderafdeling blijven. Hij is met ontwenningsverschijnselen geboren dat wil zeggen het zogeten fladderen met de handjes. Dat was ook verwacht doorgaans trekt dit met dit tijdelijke gebruik binnen 24-48 uur weer bij. Verder was zijn Apgar score prima , hij was goed op gewicht met zn 3400 gram en eigenlijk te goed om daar in het ziekenhuis te blijven. Hun Neo afdeling is voor de echte prematuren en dat was hij met 35.4 weken niet.
Er werd een plaatsje voor hem in een ander ziekenhuis gezocht , in overleg met mij zou dat buiten het Gooi zijn. Er was plek in het Zuwe Hofpoort ziekenhuis in Woerden. Helaas was t wel zo dat ik nog niet met hem mee kon. Ik zou tot de volgende dag in het VUMC moeten blijven. Savond’s zou ik Quinten nog even gedag mogen zeggen voor zijn vetrek. Door een enorme misser in de communicatie bleek hij al weg te zijn toen ik hem mocht bezoeken. Dat bleek toen mijn afdeling de kinderafdeling belde dat ik eraan kwam. Ons kindje was al opgehaald en onderweg naar Woerden.
Door alle pijnmedicatie was ik zo van de wereld ik vroeg mijn man of hij bij mij in het ziekenhuis bleef slapen want ik was ontzettend overstuur en bang om alleen de nacht in te gaan. Ik was eindelijk mama maar nu kon ik niet eens bij mijn eigen kind zijn. Dit is iets waar ik later nog vaak aan terug denk met heel veel spijt.
Het vervolg lees je in de blog Zuwe Hofpoort