Eindelijk weer zwanger! Een ontzettend spannende tijd brak aan. De hormoonwaardes waren weer niet helemaal goed.Toch bleef het embryo stevig plakken. We waren vervuld van geluk toen we het hartje zagen kloppen op de echo. Dit was waar we zo lang op gewacht hadden! Door de angst om weer te verliezen durfde ik niet echt te genieten. Het eerste trimester was voor mij ontzettend spannend. Ik was zo bang dat het alsnog mis zou gaan.Pas vanaf de 4 de maand durfde ik langzaam aan te gaan genieten.
Mijn ouders waren zo dolblij dat ze eindelijk opa en oma zouden worden. Voor mijn ouders zou dit de eerste keer zijn , ik ben enigkind. Michaels ouders hebben al n kleindochter van Michaels broer.
Mijn ouders stonden erop om ons een babykamer te schenken. We togen naar de babyspeciaalzaak , ik had van tevoren al uitgezocht wat ik wilde hebben. Heerlijk die voorbereidingen. Eindeloos zwangerschapsmagazines doorbladeren. Ik wist heel goed wat ik wel en wat ik niet wilde en had in mn hoofd al een precies plaatje van hoe alles eruit moest zien. Helaas voor mn ouders had ik ook HEEL erg last van mn hormonen. Zeg maar gerust het raging bitch syndrome. Dat in combinatie met n plan die niet gemakkelijk voltrokken kon worden omdat er dingen niet waren zorgden voor een mega snerthumeur bij mij. Ik was echt onuitstaanbaar. Mijn vader die zelf normaal ook niet zo geduldig is ging wijselijk ff naar buiten zn sjaggie roken. Hij ergerde zich kapot en terecht.Later draaide ik wel weer wat bij. Mn moeder keek dr ogen uit naar alles wat er bestond op babygebied. Er stond een super spiffy hypermoderne babyrocker waar je mp3 op aan kon sluiten. Een babyswing mega duur ding , maar ze bleef er maar naar kijken. Dat was toch wel wat he. Die moest ook mee. Zelf zagen we een Bloom Fresco kinderstoel die we alvast kochten. Belachelijk natuurlijk als de baby er nog geeneens is maar wisten wij toen veel. We lieten ons echt meeslepen door al dat moois.
Van de andere opa en oma kregen we centjes voor een kinderwagen. Dat werd een Bugaboo. Een Limited Edition met witte bekleding en zwart onderstel. Man wat waren wij verliefd op onze mooie babykoets. Mensen verklaarden ons voor gek met t wit maar uiteindelijk kregen zij ongelijk ; ) Toen we deze later van de hand deden was hij nog net zo mooi. Zo grappig , met de eerste is de sky de limit , niets is te gek en je weet eigenlijk nog niet goed wat in de praktijk wel of niet praktisch is. Zo waren er veel miskleunen maar de witte koets valt daar niet onder. (Die swing en Bloom however…; ))
Het was ergens in de 6de maand toen het begon.. Ik kwam van het toilet thuis boven en ik kreeg vanuit het niets een allesoverheersende kramp, een stormvloed leek t. Ik kroop op handen en voeten naar beneden waar mn telefoon lag. Ik was zo bang dat ik out zou gaan van de pijn. Ik belde de verloskundige en probeerde al gillend en hijgend duidelijk te maken wat er was. Zij dacht dat ik contracties had en belde meteen een ambulance. De ambulance was er eerder dan zij.
Ik ging via n helse rit over n zandpad naar t ziekenhuis in het Gooi. Ik bleek geen contracties te hebben maar had wel helse onverklaarbare “koliek” pijnen, zo was t het beste te omschrijven. Eerst werd nog gedacht aan nierstenen maar dat was r ook niet.De pijn kwam aanvalsgewijs en zo heftig dat ik niet op mn benen kon staan en t alleenmaar uit kon puffen en schreeuwen. Ik smeekte de artsen om me alsjeblieft naar t Vumc te laten gaan aangezien ik daar al jaren onder behandeling was geweest voor mijn endometriose en ze me juist hier na jarenlang aangeklooi en fouten doorverwezen naar Amsterdam. Steeds werd ik met n smoes om de tuin geleid en werd voor mijn gevoel tijd gerekt.Steeds werd gezegd dat t pas de volgende ochtend beslist kon worden tijdens t teamgesprek. Of dat ze dan pas contact op konden nemen met Amsterdam en ineens werden er dan weer allemaal nieuwe onderzoeken aangevraagd waaronder een MRI.
De MRI was afschuwelijk. Ik had een enorm dikke buik waardoor ik t idee had dat ik erin geplet zat. Nou ben ik toch al claustrofobisch maar als er dan ook nog amper ruimte tussenzit..wat n drama. Ondertussen reageerde de baby op de geluiden en begon onrustig (en vooral hard )te trappen.
Ik bleef er ondertussen wel op staan dat ik naar het Vumc gebracht werd. Uiteindelijk kwam t door.Ik mocht naar het Vumc , wel op eigen gelegenheid. Ik zou gaan voor een zgn. second opinion en zou dan aan t eind van de dag terugkeren.
Mijn man bracht me naar het Vumc daar was ik in ieder geval op de juiste plek. Na mijn verhaal hebben zij de zorg overgenomen met de terugkoppeling dat ik nog in onderzoek was. Ik hoefde dus niet terug naar het Gooi.Er werden die dag opnieuw allerlei onderzoeken verricht en aan het eind mocht ik gewoon naar huis met zware pijnstilling en de opdracht me direct bij hun te melden bij een nieuwe aanval.
Een nieuwe pijnaanval liet niet lang op zich wachten. We stapten in de auto want ik was bang als we een ambulance zouden bellen ze ons naar het Gooi zouden brengen. Onderweg gilde en krijsde ik en smeekte mijn man te stoppen , wat natuurlijk niet kon midden op de snelweg. Voor mijn gevoel kon ik niet meer. De pijn had zn plafond bereikt ik dacht dat ik dood zou gaan als hij niet zou stoppen. Hij dacht dat ik dood zou gaan als we wel zouden stoppen en reed zo snel mogelijk door naar het ziekenhuis. Deze autorit zullen we beiden niet gauw vergeten. Wat waren we in paniek en wat een dollemansrit.
Ik heb uiteindelijk 6 weken opgenomen gelegen. Helemaal duidelijk wat er was werd t niet. Er werd wel gedacht aan endometriose hoewel dat volstrekt onlogisch klonk aangezien dat juist in remissie zou gaan bij zwangerschap. Soms zijn er uitzonderingen en mijn specialist dacht dat ik daar mogelijk een van was. Ik kreeg tot aan de bevalling Morfineinjecties om het dragelijk te maken maar dit kon de pijn niet in zn geheel wegnemen. Ik zat op n gegeven moment aan de max. dosis per dag en heb bij momenten echt gehuild of ze de baby alsjeblieft konden halen. Het is heel moeilijk uit te leggen maar t gevoel wat ik had is een van enorme eenzaamheid en wanhoop. Je realiseerd je van tevoren niet dat als je iets hebt in je zwangerschap daar vrij weinig aan gedaan kan worden omdat de middelen waar mee gewerkt mag worden beperkt zijn.Bijna niets is geheel zonder risico. Verpleging kan er natuurlijk niet de hele tijd bij blijven. Ik zat geregeld in mn eentje op handen en knieën of hangend over mn ziekenhuisbed de pijn weg te puffen Daarbij doet de arts dan visites met een aardige groep volgelingen , het is natuurlijk een academisch ziekenhuis. Dat is niet zo erg maar als jij ligt , uitgeput van de pijn en de wanhoop en er staan 6 mensen om je bed heen dan voel je je heel klein en aan de goden overgeleverd. Dan werd me gevraagd wat zou je willen? Dan zei ik dat er n eind aan de pijn kwam , dat mn kindje geboren wordt. Dan zei zij dat is geen optie. Dan raakte ik over mn toeren , ik kon gewoon niet meer. Achteraf gezien niet realistisch maar je voelt je zo alleen en gefrustreerd.Je hebt het gevoel dat iedereen je in de steek laat en je niet wil (kan) helpen en doet iets met je.
De bevalling werd ingepland met 35.4 weken. Een week ervoor , ik weet t nog goed op een vrijdag was het , kreeg ik bloedverlies. Ook bleek ik contracties te hebben. Alles werd in gereedheid gebracht voor het geval dat ons kindje toch eerder zou komen. Ik kreeg weeënremmers en longrijping. Verder moesten we afwachten.
Uiteindelijk hielden we het toch vol tot de ingeplande datum.
De buikfoto met het knuffeltje is van de avond voor de bevalling en de enige die ik heb. ik had een enorm dikke buik en kreeg gedurende de zwangerschap zoveel opmerkingen dat ik daar totaal niet van kon genieten.
Lees meer in de blog de bevalling van Quinten
Liefs,
Carolina